ü آنچه اهمیت دارد، استفاده درست و شایسته از «گفت و گو» است. زبان به عنوان عضوی که گفت و گو را میسر می سازد، زمانی مفید است که قابل کنترل باشد و بیهوده نچرخد و حق خدا را به جا آورد.

امام باقر(ع) می گویند: «حق خدا بر بندگان آن است که بگویند آنچه را می دانند و زبان نگاه دارند از آنچه نمی دانند.»

ü گفت و گو سنتی الهی است زیرا نخستین بار، خداوند از طریق پیامبران و کتب مقدس با بندگان خود سخن گفت و بهترین روش تعامل را به بندگان آموخت. در قرآن کریم هم آداب گفت و گو به کرات مورد توجه و تأکید قرار گرفته است، از جمله:

- «و فرمان خدا و پيامبرش را اطاعت نماييد و نزاع و كشمكش نكنيد تا سست نشويد و قدرت و شوكت شما از ميان نرود؛ صبر و استقامت كنيد كه خداوند با استقامت كنندگان است.» (سوره انفال، آیه 46) 

ü گفت و گو فرصتی را ایجاد می کند تا طرفین، تصورات قبلی، تعصبات و الگوهای شخصیتی نهفته در اندیشه ها، نظرها، باورها و احساسات خود و دیگری را بررسی کنند. و درست به همین دلیل، به ارتباط میان افراد کمک می کند، زیرا تنها با شناخت اندیشه ها و پنداشته های افراد است که تفاهم ناشی از ارتباط به وجود می آید. اهمیت گفت و گو به اندازه ای است که از دیرباز و تاکنون، دغدغه فیلسوفان بوده است و آنان بیش و پیش از همه، به ضرورت و اهمیت آن در زندگی فردی و اجتماعی پی برده اند.
ü به راستی، گفت و گو چیست؟ چرا ضرورت دارد؟ چگونه به ایجاد ارتباط و تفاهم میان انسان ها کمک می کند؟ آیا اراده به گفت و گو کردن کافی است؟ یا این که گفت و گو کردن به فراهم آوردن مقدمات و شرایطی نیاز دارد؟ و اصلاً چرا گفت و گو راهی است برای شناخت دیگران؟
ü گفت و گو به معنای مفاهیم جاری در واژه هاست و در واقع، روشی است برای مشاهده این که چگونه ارزش ها، اهداف و نیات افراد می توانند رفتار آنان را کنترل کنند و چگونه وقتی تفاوت های فرهنگی مورد غفلت واقع می شوند، می توانند به برخورد میان آنها با دیگران منجر گردند.