» بازدید امروز: 26
» بازدید دیروز: 19
» افراد آنلاین: 1
» بازدید کل: 4549

صدای مردم را باید شنید

روزهای گذشته، برخی شهرهای ایران شاهد تجمعات اعتراضی بوده که بعضاً کار به درگیری و تنش هم کشیده است.

سه نکته درباره تظاهرات اعتراضی روزهای اخیر: صدای مردم را باید شنید

فارغ از این که چه جریانی و با چه هدفی اعتراضات اخیر را شکل داده است، آنچه مسلم است این که بستر اجتماعی این نارضایتی ها به طور ملموسی وجود دارد. مردم به شدت از وضع موجود ناراضی هستند و بیش از نارضایتی از وضع امروز، نگران فردایشان هستند. ندیدن علت اصلی اعتراضات و بسنده کردن به عوامل محرک، خطایی راهبردی با عواقبی غیر قابل پیش بینی خواهد بود.

 عصر ایران؛ جعفر محمدی - روزهای گذشته، برخی شهرهای ایران شاهد تجمعات اعتراضی بوده که بعضاً کار به درگیری و تنش هم کشیده است.

در این باره نکاتی چند قابل تأمل است:

1 - "حتی اگر با نگاه امنیتی هم به موضوع نگاه کنیم، باید در کنار مردم باشیم" ؛ این جمله را نه یک رسانه اصلاح طلب و نه یک چهره مدافع آزادی های مدنی که یکی از رسانه های جریان اصولگرا نوشته و منتشر کرده است.

از وقتی که تجمعات اعتراضی در برخی شهرها شکل گرفته، جریانی که تا دیروز مخالف هر گونه تجمع اعتراضی مردم در هر زمینه ای بود، یا چرخشی آشکار نسبت به موضع تاریخی خود، حمایت از این اعتراضات را در دستور کار خود قرار داده است.

این استقبال بی سابقه از برگزاری تظاهرات ضد دولتی، بسیار معنی دار است و این گمانه زنی را در برخی تحلیلگران تقویت می کند که جریان دلواپس، معرکه گردان وقایع اخیر است. بر اساس این تحلیل، "محدودسازی فضای سیاسی کشور به بهانه اعتراضات اخیر" و "به شکست کشاندن سریع تر دولت روحانی" دو هدف این طراحی سیاسی است.

سه نکته درباره تظاهرات اعتراضی روزهای اخیر: طراحی ضد دولتی یا نارضایتی عمومی

2 - هر چند تحلیل فوق، با توجه به دلایل و قرائن فراوان می تواند قابل تأمل باشد ولی حتی در صورتی که کاملاً هم مقرون به واقع باشد، بزرگ ترین اشتباه دولت می توان این باشد که در همین تحلیل باقی بماند.

فارغ از این که چه جریانی و با چه هدفی اعتراضات اخیر را شکل داده است، آنچه مسلم است این که بستر اجتماعی این نارضایتی ها به طور ملموسی وجود دارد. مردم به شدت از وضع موجود ناراضی هستند و بیش از نارضایتی از وضع امروز، نگران فردایشان هستند.

ندیدن علت اصلی اعتراضات و بسنده کردن به عوامل محرک، خطایی راهبردی با عواقبی غیر قابل پیش بینی خواهد بود.

3 - جریان محافظه کار نیز می کوشد این اعتراضات را به گرانی و بیکاری محدود نماید؛ قطعاً این دو مورد مردم را می آزارد ولی دامنه اعتراضات مردم، فراتر از این هاست و اصلاح برخی رویکردهای سیاسی و مدیریتی در راستای کارآمدی و نیز مبارزه با فساد سازمان یافته، خواسته های مهم تری هستند.

یادمان نرود که همه کسانی که در تظاهرات چند روز گذشته حضور داشته اند، بخش هایی از مردم ایران بوده اند که مطالبات خود را فریاد می زدند. باز یادمان نرود که عموم مردم، اصولاً خطر نمی کنند و در کوچه و خیابان خود را در معرض برخورد و بازداشت قرار نمی دهند مگر آن که واقعاً مستأصل شوند و به این نتیجه برسند که صدایشان شنیده نخواهد شد جز با فریاد. همه باید صدای این مردم را بشنوند؛ کسانی که دل نگران نظام هستند به خاطر نظام، مدافعان دولت به خاطر دولت و دوستداران ایران به خاطر ایران... .

درباره وقایع 9 دی 1396

ملت ایران کدام است؟ «آنان که قبل از ظهر در مصلی بودند» یا «معترضین بعد از ظهر»؟

هیچ کدام از تفکرات و رویکردهای سیاسی مردم ایران، قابل حذف نیستند. غلبه مطلقی هم در کار نیست که اگر بود، حوادث روزهای اخیر در شهرهای مختلف ایران روی نمی داد.

عصر ایران؛ جعفر محمدی* - "ملت ایران" کدام است؟ آنان که قبل از ظهر روز نهم دی 1396 در مصلای تهران و برخی شهرها گرد هم آمدند و بر حمایت از نظام تأکید کردند یا آنان که بعد از ظهر همان روز در تعدادی از شهرها تجمعات اعتراضی تشکیل دادند و حتی علیه مقامات نظام هم شعار دادند؟

واقعیت این است که هر دوی اینها ، به علاوه گروه سومی که نظاره گر نزاع هستند، "ملت ایران" اند. بحث درباره این که کدام اکثریت و کدام اقلیت هستند هم نیست؛ مهم این است که طیف های فکری و سیاسی متعددی در میان ملت ایران وجود دارند که هیچکدام را نمی توان نادیده گرفت یا بر دیگری برتری داد.

به اعتراضات چند روز اخیر و رادیکال ترین معترضین می پردازم که خواهان سرنگونی نظام هستند؛ به فرض که هدف آنان محقق شود؛ آنگاه همین وضعیت کنونی از زاویه ای دیگر تکرار می شود و "اصحاب قبل از ظهر 9 دی"، نادیده گرفته می شوند و اعتراض می کنند و سرکوب می شوند، درست مانند الان که "اصحاب بعد از ظهر 9 دی"، معترض هستند.

ملت ایران کدام است؟ «آنان که قبل از ظهر در مصلی بودند» یا «معترضین بعد از ظهر»؟ /
عکس:خبرگزاری فارس

تکرار یک بازی، با عوض شدن طرفین بازی، به حل مسأله منجر نمی شود و به راستی تا کی می خواهیم با یکدیگر نزاع کنیم و از قافله رقابت جهانی عقب بیفتیم؟

مشکل اصلی جامعه ما این است که یک گروه از مردم و جریان سیاسی آنها، گروه های دیگر را به رسمیت نمی شناسد. به همین خاطر است که به گروهی مجوز می دهند که قبل از ظهر 9 دی، تجمع کنند و صدا و سیما هم شعارهایشان را پخش مستقیم می کند ولی برای گروه دیگر، خبری از مجوز نیست و آنها با پلیس ضد شورش مواجه می شوند و در نهایت، کار از اعتراض مدنی و در چارچوب قانون فراتر می رود و به تخریب اموال عمومی و ضرب و شتم می رسد.


ملت ایران کدام است؟ «آنان که قبل از ظهر در مصلی بودند» یا «معترضین بعد از ظهر»؟ /
عکس: روزنامه جامعه فردا

هر که از واقعیت گریخته، هلاک شده است؛ واقعیت این است که هیچ کدام از تفکرات و رویکردهای سیاسی مردم ایران، قابل حذف نیستند. غلبه مطلقی هم در کار نیست که اگر بود، حوادث روزهای اخیر در شهرهای مختلف ایران روی نمی داد.

پس وقتی دیدگاه های مختلفی وجود دارد که هیچ کدام هم از بین رفتنی نیستند، دو راه بیشتر وجود ندارد:
راه نخست این است که صاحبان دیدگاهی که قدرت رسمی را در دست دارند، دیگران را انکار و کنترل کنند که نتیجه اش، بردن آتش به زیر خاکستر است و انفجار آتشفشان در زمانی که همه غافلگیر شوند. 
این غیرعقلانی ترین و خیانت بارترین روش است.

راه دوم اما، همزیستی مسالمت آمیز صاحبان دیدگاه ها در کنار یکدیگر است و این، شدنی نیست جز با "گفت و گوی آزاد و مستمر ملی".

ایران امروز، به گفت و گو نیاز دارد؛ بین اصحاب قبل و بعد از ظهر 9 دی، آنچه باید حکم کند، زبان و قلم است نه آتش و باتوم.
جمهوری اسلامی، برای صیانت از خود، کشور و مردم باید زمینه گفت و گوی ملی را با حضور همه دیدگاه های موجود در کشور فراهم و امنیت گفت و گو کنندگان را فراهم کند.

پیش شرط ورود به این گفت و گوها نیز باید این باشد که همه به نتایج آن که از سوی مردم تعیین می شود، پایبندی عملی داشته باشند. 
مردم باید در مسائل اساسی و اختلافی دیدگاه های خود را بیان کنند و به معرض قضاوت و رأی عمومی بگذارند.
در گفت و گوی ملی باید مسائلی مانند اصلاح قوانین، نحوه اداره کشور، تعیین دامنه قدرت نهادها، سیاست خارجی و نوع ارتباط با کشورهای جهان، حدود آزادی های اجتماعی، نظام بودجه، آزادی احزاب و رسانه ها، حقوق مخالفان و ... بدون هیچ تعارف و محدودیتی در منظر عمومی مورد بحث قرار گیرد و در نهایت، مردم ایران به عنوان مالکان ایران در یک رأی گیری آزادانه، آنچه از مجموع گفت و گوها پسند کردند را برگزینند.

این تنها راه متمدنانه برای نجات ایران است چرا که نتیجه روش های کنونی، همین نارضایتی های انباشته شده است که کسی نمی تواند منکرشان باشد و نتیجه ساختار شکنی و حرکات مبتنی بر فروپاشی نیز، هرج و مرج، ناامنی و هدر رفت منابع ملی تا زمانی نامشخص و با نتایجی نامعلوم است.

*صاحب امتیاز و سردبیر عصر ایران

شهدای منصورون

شهیدغلامحسین صفاتی دزفولی
شهیدکریم رفیعی
شهید سید علی جهان آرا
شهید مهدی هنردار
شهید عزیز صفری
شهید سید نورالدین صفدری
شهید شیخ عبدالحسین سبحانی
شهید حسن هرمزی
شهید اسماعیل دقایقی
شهید سید محمدعلی جهان آرا